Op welke partij zou ik moeten stemmen?

Niet gebonden aan een politieke partij maak ik bij alle verkiezingen opnieuw de keuze op welke partij ik ga stemmen. De politiek moet je iedere vier jaar opnieuw ontdekken. Dit jaar ga ik voor het eerst niet naar de stembus. En als ik ga wordt het blanco. Want ik voel mij tot geen enkele partij aangetrokken. Een kieswijzer? Ik pas! Ligt het aan het coronabeleid? Ook. Maar niet per se.

In de afgelopen weken presenteerden politieke partijen hun verkiezingsprogramma. Maar in het afgelopen jaar heb ik de ontwikkelingen rondom partijen gevolgd via de publieke opinie. Er zijn partijen waar ik nooit op zou willen stemmen zoals de PVV, GroenLinks, Denk en de SGP. En de partij van Sylvana Simons (Bij1) stelt zich dit jaar wederom verkiesbaar voor de Tweede Kamer. Volgens peilingen van Maurice de Hond maakt de partij kans op een zetel. Dat zal wel. Mijn (blanco) stem zal er niet aan bijdragen, weet ik nu al.

Partijen vallen voor identiteitspolitiek

Partijen op zowel links als rechts van het politieke spectrum hebben bij de achterban voor veel teleurstelling gezorgd door te vallen voor identiteitspolitiek. De nederlaag van de PvdA in de laatste verkiezingen loog er niet om. Asscher was toen de lijsttrekker.

Nu het schandaal rondom de toeslagenaffaire is opgedoken, waar Asscher als Minister van Sociale Zaken mede verantwoordelijk was, was het de vraag of hij bleef zitten als partijleider. Gelukkig heeft hij laten zien deze keer verantwoordelijkheid te willen nemen en stapt hij op als lijsttrekker. Dat neemt niet weg dat zijn visie en zijn koers vlekken hebben achtergelaten bij de partij. Jammer. Ik had mijn stem graag aan de arbeiders gegeven.

Hoewel ikzelf uit een D66-bubbel kom, schrik ik toch van de ontwikkelingen van deze partij. D66 is haast niet meer terug te herkennen aan de waarden waar het voor stond. Ik begrijp dan ook niet dat iemand als Sidney Smeets die voortdurend op de sociale media propaganda voert voor Bij1 op een verkiesbare plek wordt geplaatst op de lijst voor D66. Tegenstrijdig en onbegrijpelijk. Maar het kan erger. Zie maar de nummer negen op de kieslijst van GroenLinks en de nummer zeven op de lijst van Forum voor Democratie. 

Renske of Pieter, dan?

Hoe zit het met de nieuwe partijen? Zoals Splinter opgericht door Femke Merel van Kooten-Arrisen of JA21 die zich afsplitste van Forum? Femke laat een verfrissend en nuchter geluid horen. Maar het is voor mij nog te kort om daar meteen een stem aan te geven. Hetzelfde geldt voor JA21. De lieden van Forum hebben nog altijd te laat aan de bel getrokken en op een buitengewoon onvolwassen manier. Waardoor het afgelopen jaar eindigde in een soap voor deze partij. Indruk maakte het niet.

Hoewel er twee politici zijn die het afgelopen jaar hebben lieten zien dat zij bewondering verdienen voor hun werk, kan ik toch niet meegaan in de idealen van hun partijen. Ik heb het hier over Renske Leijten en Pieter Omtzigt. Die zich daadkrachtig bogen over de toeslagenaffaire. Tegenstrijdigheden horen soms ook bij de politiek. Men kan zich zelden volledig herkennen in het programma van een partij. Dat zal wel. Maar mijn gevoel is al eerder losgekoppeld van grote partijen die steeds verder afdwalen van hun idealen.