Gedachtepolitie aan de deur wordt in Groot-Brittannië steeds gewoner 

Door Harry De Paepe* 

In het Verenigd Koninkrijk is een ideologische strijd aan de gang tussen voorstanders van vrije meningsuiting en voorvechters van het recht om niet beledigd te worden. De laatsten trekken aan het langste eind. 

Beeld u de volgende scène in. U bent de vader van een negenjarige. Pas thuis van uw werk, probeert u uit te blazen op de sofa door in de krant te bladeren. Er wordt aangebeld en uw negenjarige stormt uit haar kamer om als eerste de deur te openen. Dat doet ze altijd. ‘Papa! De politie!’ Inmiddels staat u in de hal en ziet u twee personen in een politie-uniform. ‘Dag m’neer. Bent u de vader van dit meisje?’ 

U kijkt even naar de kleine en grapt: ‘Dat wordt toch al negen jaar beweerd?’ Een van de twee agenten antwoordt humorloos: ‘Kunt u gewoon bevestigen, meneer?’ ‘Ja, ik ben haar vader.’ ‘Er is een klacht ingediend tegen uw dochter, m’neer.’ U bent verbouwereerd. ‘Papa, wat is een klacht?’, wil uw dochter weten. ‘Mag ik vragen waarom?’, vraagt u de agenten. ‘Ze heeft op de speelplaats een klasgenootje “achterlijk” genoemd, m’neer.’ 

‘Niet misdadige incidenten’ 

De bovenstaande scène vond ongeveer op die manier plaats in Engeland. De politie besloot een klacht te onderzoeken tegen een negenjarig kind, omdat het meisje een leeftijdsgenoot verwijten maakte op de speelplaats. Ook werden twee tienermeisjes verhoord door politieagenten omdat ze tegen een jongen hadden gezegd dat hij ‘stonk naar vis’. Je zou toch verwachten dat dit een zaak is voor – laat ons eens gek doen – de school of de ouders. 

Maar sinds 2014 bestaan in het Verenigd Koninkrijk ‘non-crime hate incidents’ (NCHI), beschreven in officiële richtlijnen van het College of Policing (CoP). Die instantie is verantwoordelijk voor het toezicht op de verschillende politiekorpsen in Wales en Engeland. Een ‘non-crime incident’ is volgens het CoP ‘een niet-misdadig incident dat door het slachtoffer of anderen wordt gepercipieerd als vijandig of bevooroordeeld’.  

Het CoP riep de richtlijn in het leven om mensen met bepaalde ‘karakteristieken’ te beschermen. Het gaat daarbij om huidskleur, religie, seksuele geaardheid, een handicap en om transgenders. Het leidt niet tot vervolging, maar de klacht verschijnt wel op je strafblad. Een negenjarige denkt dus maar beter twee keer na. Niet meteen het sterkste punt op zo’n leeftijd. 

Sinds 2020 neemt het aantal klachten extreem toe. Dagblad The Times vernam dat in het voorbije jaar niet minder dan 13.200 ‘incidenten’ werden genoteerd. Dat komt neer op 36 incidenten per dag. Wanneer je vanaf 2014 telt dan gaat het volgens de Free Speech Union in totaal over meer dan 250.000 incidenten, gemiddeld 65 per dag.  

Ook anonieme ‘slachtoffers’  

Een van die vele incidenten vond plaats in Norfolk. Iemand uit Wales werd er ‘een schapenneuker’ genoemd. De Engelsen zeggen dat al duizend jaar tegen de Welsh, maar tegenwoordig moet de politie zich ermee bezighouden. 

In 2023 verscheen in het hobbytijdschrift Scootering Magazine, gewijd aan brommers, een interview met een dove liefhebber. De journalist, Mau Spencer, noemde hem in zijn artikel ‘doofstom’. Kort erna kwam de politie bij hem langs. Iemand had een klacht tegen Spencer ingediend vanwege van dat woordgebruik en omdat hij het interview beschreef als ‘de meest vreemde ervaring’. De indiener van de klacht had blijkbaar een begrijpend lezen-beperking, want de ‘meest vreemde ervaring’ sloeg niet op het gesprek (dat verliep met briefjes, gebarentaal en aanwijzingen), maar op de opgezette hond van de geïnterviewde. De politie seponeerde de klacht. De geïnterviewde zelf voelde zich overigens niet geschoffeerd. 

Vorige week, op 11 november, belde de politie aan bij Allison Pearson. Ze is columniste bij onder meer The Daily Telegraph, auteur en lid van de Free Speech Union. De agenten meldden dat een ‘slachtoffer’ een klacht had ingediend over een van Pearsons tweets uit 2023. Wie de klager was om welke tweet het ging, wilde de politie niet zeggen. 

De Sovjet-Unie achterna?  

Het incident bracht Pearson danig van haar stuk en ze wijdde er een column aan. Die bracht de bal aan het rollen, zodat nu de regelgeving rond NCHI ter discussie staat. De verontwaardiging over de kwestie bewoog premier Keir Starmer ertoe om te beloven ‘het vrije woord’ te respecteren. ‘De politie moet zijn tijd besteden aan echte misdaad’, klonk het. 

In haar column schreef Pearson dat ze haar frustraties verwerkte door na het politiebezoek voor bijna 200 pond groenten te kopen. ‘Had ik ze gewoon gestolen’, grapte ze bitter, ‘dan had ik geen agent gezien’.  

Je loopt dus in Engeland en Wales het risico dat er agenten aan je deur komen kloppen omwille van wat je zegt of schrijft. En wij maar denken dat dit alleen in autoritaire staten gebeurt. Een Britse journalist merkte schertsend op: ‘Een van de grote wreedheden van elk totalitair denksysteem is dat het waanzin opwekt en dat het systeem je vervolgens krankzinnig noemt wanneer je weigert erin te geloven – net zoals de uiteindelijke bestemming voor veel Sovjet-dissidenten niet de gevangeniscel was, maar de psychiatrische afdeling.’ 

Harry de Paepe is schrijver. Dit artikel verscheen op 20 november op Doorbraak.be.  

Wynia’s Week verschijnt nu drie keer per week – ook in 2025 zijn er weer 156 edities en tientallen video’s en podcasts! De groei en bloei van Wynia’s Week is te danken aan de donateurs. Doet u al mee? Doneren kan op verschillende manieren. Kijk HIER. Hartelijk dank!