De wolf lijkt wel een soort Palestijn met recht op terugkeer naar het land van zijn voorouders

Nu voor het eerst een mensenkind in Nederland is aangevallen, is het speelveld voor de wolf onherroepelijk veranderd. De honderden afgeslachte schapen en ander vee konden door de wolvenknuffelaars nog worden afgedaan met blaming the victim: hadden die boeren maar hogere hekken moeten plaatsen. Dat recent de aangelijnde hond van een wandelaar in een natuurgebied in Leusden door een wolf was geroofd en meegenomen, lag al moeilijker; dan zal je een whataboutism moeten aanroepen. De NOS citeerde wolvenexpert Glen Lelievelt, die er op wees ‘dat loslopende honden met enige regelmaat verantwoordelijk zijn voor dodelijke bijtincidenten’. Ja, dus? Dus is er eigenlijk niks aan de hand als een aangelijnde hond die naar we mogen aannemen nog nooit iemand gebeten heeft, door een wolf wordt opgepeuzeld?

De wolvenknuffelaars probeerden zelfs nog het kleine meisje dat afgelopen week door een wolf is aangevallen de schuld te geven: het kind zou zijn geschrokken en zichzelf verwond hebben. Inmiddels staat vast dat de wolf wel degelijk gebeten heeft, en als laatste redmiddel trekt men dan een bizar eufemisme tevoorschijn: het meisje is slechts ‘kort gebeten’.

Deze nieuwvorming uit de koker van een voorlichter werd daarop klakkeloos door de media overgenomen, en dat is veelzeggend: blijkbaar heerst er brede consensus dat hier iets pijnlijks moet worden toegedekt. Dit is trouwens breder toepasbaar: het zou me niks verbazen als de media voortaan gaan melden dat een vrouw ‘kort aangerand’ is in gevallen dat de dader een asielzoeker was.  

De positie van de wolf in Nederland lijkt op de kandidatuur van Joe Biden: iedereen met een greintje gezond verstand zag al lang aankomen dat dit onhoudbaar wordt, terwijl de deskundigen maar bleven volhouden dat leken zich niet moeten bemoeien met dingen waar ze geen verstand van hebben. Maar er komt altijd een moment, dat ook de zelfbenoemde experts de realiteit niet langer kunnen negeren.

Inmiddels is het natuurgebied bij Leusden waar beide ernstige incidenten plaatsvonden voor mensen gesloten. Dit is natuurlijk nog maar het begin. Wat in Leusden is gebeurd, kan overal gebeuren waar de wolf voorkomt, en de populatie is in hoog tempo bezig zich over heel Nederland uit te breiden. 

Om het gevaar van de wolf te bagatelliseren, wordt altijd het aantal bijtincidenten door zijn gedomesticeerde neef aangeroepen: de hond zou 150.000 bijtincidenten per jaar in Nederland veroorzaken, die volgens onder meer wolvenexpert Lelievelt dus ‘met enige regelmaat’ dodelijk aflopen. 

Boterzachte cijfers

Dat getal van 150.000 komt uit een NIPO-enquête, en is daarom boterzacht. Serieuze registratie betreft het aantal huisartsenbezoeken wegens een hondenbeet, 53.000 in 2006, en 6900 bezoeken aan de spoedeisende hulp (SEH) per jaar.

Het aantal fatale incidenten daalt: in de periode 1992 – 2008 was dat 1,1 per jaar, van 2009 tot 2016 was het 0,5. Is dat ‘met enige regelmaat’, eens in de twee jaar een dodelijk slachtoffer?

Het grote verschil is bovendien, dat de overheid volmondig erkent dat honden een risico vormen en daar beleid op voert. Honden mogen lang niet overal los rondlopen, en een hond die een mens aanvalt, wordt in veel gevallen op last van de overheid afgemaakt.

Een wolf is qua risico voor de mens op z’n minst vergelijkbaar met een agressieve pitbulterriër. Stel je even voor dat een gestoorde fokker systematisch jarenlang pitbulls loslaat in natuurgebieden, zodat er inmiddels tientallen van die beesten rondlopen. Ze richten een slachting aan onder reeën en andere grazers en zijn zo gevaarlijk, dat natuurgebieden voor mensen gesloten moeten worden. Zou de overheid daar niets aan hoeven doen, met het argument dat al die familiehonden in de steden voor veel meer bijtincidenten zorgen?

In zekere zin bestaat die gestoorde fokker in het geval van de wolf: namelijk de lobby van wolvenknuffelaars die het voor elkaar gekregen heeft dat dit nietsontziende roofdier ruim baan krijgt. Lokale bestuurders presteren het zelfs om de sluiting van natuurgebied voor mensen te framen als een beschermingsmaatregel voor de wolven: die mogen, als beschermd dier, immers niet ‘verstoord’ worden door mensen met een hond aan de lijn.

Z’n heiligenstatus heeft de wolf te danken aan het gegeven dat in Nederland tot ruim een eeuw geleden nog wolven voorkwamen. De recent vanuit het Oosten naar Nederland geïmmigreerde wolf is dus geen asielzoeker, maar een soort Palestijn met recht op terugkeer naar het land van zijn voorouders.

Natuur waar mensen niet mogen komen

Voor ecologen en freelance wolvenknuffelaars doet het er niets toe dat Nederland in de tussenliggende eeuw een totaal ander land geworden is: vele malen dichter bevolkt met mensen en vee, met veel minder natuurgebied en heel andere prooidieren. Maar je kunt je niet aan de indruk onttrekken dat de invasie van de wolf precies is waar menige ecoloog en natuurliefhebber op zat te wachten: zo wordt Nederland weer een land met échte natuur, dat wil zeggen natuur waar gewone mensen niet mogen komen.

Hoe lang moet een diersoort al uit Nederland verdwenen zijn, eer die zijn recht op terugkeer verliest? Ooit liepen hier mammoeten rond. Het is dankzij moderne DNA-technieken niet ondenkbaar dat het lukt om de mammoet te laten herrijzen, met de Afrikaanse olifant als draagmoeder. Moeten we dan de Veluwe gaan bevolken met kuddes mammoeten, die we geen strobreed in de weg mogen leggen? We kunnen dan als voorproefje in Botswana en Zimbabwe gaan kijken, welke sporen van verwoesting vrij rondtrekkende kuddes olifanten daar aanrichten.

De onaantastbaarheid van de wolf staat in schril contrast met de genocidale drift van ecologen ten opzichte van invasieve exoten, diersoorten die geen claim hebben op de status van autochtoon in een ver verleden. Zo mag iedereen met een jachtvergunning naar hartelust schieten op de wasbeer. Dit pluizige beest, dat ongevaarlijk is voor de mens, moet volgens ecologen worden uitgeroeid in Nederland omdat het oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstig is.

Gegeven de totaal veranderde omstandigheden, zowel qua mens als natuur, is de wolf nu in feite een invasieve exoot in Nederland. Het wachten is op de eerste ecoloog die dat toegeeft. Die wint dan de Joe Biden-award voor realiteitsbesef.

Van wetenschapsjournalist Arnout Jaspers verscheen De Klimaatoptimist, over energietransitie in Nederland. Het boek is HIER te bestellen. Informatie voor media en boekhandel: info@blauwburgwal.nl

WYNIA’S WEEK ligt iedere woensdag- en zaterdagmorgen bij u op de mat. De donateurs maken dat mogelijk. Wordt u ook donateur? Dat kan HIER. Hartelijk dank!