Antisemitisme kan niet in het DNA zitten. Waarom slachtofferschap dan wel? 

Grote ophef was er deze week bij ‘links’ (wat zich tegenwoordig vrij nauwkeurig laat definiëren als: de mensen die zowel geloven in fossiele subsidies als genocide in Gaza) over racistische uitspraken, gedaan in kabinetsvergaderingen. Volgens de nieuwste geruchten is dat niet eens echt gebeurd, maar dat maakt in de politieke realiteit niet meer uit.  

Het had waar kúnnen zijn, zingt links nu in koor, met die racisten in het kabinet. Zo volgen ze zonder het door te hebben Thierry Baudet na, die in 2020 fophef maakte over een antiblank incident in een Haagse bus, terwijl het een bona fide kaartcontrole bleek te zijn.      

Zo zou iemand in het kabinet gezegd hebben dat ‘antisemitisme bij moslims in het DNA zit’. Stel dat volgende week de notulen van die ministerraad gelekt worden, en dat citaat staat er in, laten we zeggen van een van de PVV-bewindslieden. De orkaan van heilige verontwaardiging, inclusief een stormvloed van krokodillentranen, die dan zal opsteken uit linkse windstreken is voorspelbaar: ‘Die afschuwelijke racist moet met pek en veren van het Binnenhof verjaagd worden. Zijn paspoort afpakken is nog te mild’ (deze meme mag DENK gratis overnemen).  

Twee open zenuwen tegelijk  

Deze uitspraak raakt voor woke deugers twee open zenuwen tegelijk: het zegt iets lelijks over moslims, en het suggereert dat er menselijke rassen bestaan, met van elkaar verschillende mentale eigenschappen. Maar dan moet je die uitspraak wel op een vrij kwaadwillige manier letterlijk nemen.  

De term ‘DNA’ is dermate ingeburgerd in het alledaagse spraakgebruik, dat je in eerste instantie moet uitgaan van wat het daarin betekent, en dus niet van de wetenschappelijke betekenis. Het is heel normaal om in de media uitspraken aan te treffen als ‘Hard werken zit bij Rotterdammers in het DNA’, ‘Aanvallend voetbal zit bij Ajacieden in het DNA’ of ‘Koppigheid zit bij de Groningers in het DNA’. Dat zijn weliswaar positieve of neutrale eigenschappen, maar wat er allemaal in het DNA van domrechtse Nederlanders en boeren zit, volgens linkse columnisten, dat wil je niet weten.     

Uiteraard bedoelt niemand letterlijk dat aanvallend voetbal, carnaval vieren of op de SGP stemmen in de genen van bepaalde groepen mensen is vastgelegd. Vroeger zeiden mensen van zoiets dat het ‘met de paplepel is ingegoten’, wat adequatere beeldspraak is: het is collectief gedrag dat leden van die groep van kinds af aan wordt bijgebracht en door de generaties heen in stand blijft. De betekenis van ‘zit in het DNA’ is in het alledaagse spraakgebruik dus vrijwel het omgekeerde geworden van de wetenschappelijke betekenis.  

De stelling dat moslims het antisemitisme met de paplepel krijgen ingegoten, ook in Nederland, valt prima te verdedigen. Dat begint met de expliciet antisemitische uitspraken in de koran, en werkt door in de hele islamitische cultuur, gesteund door een stroom van propaganda vanuit Iran en sommige Arabische landen, en met foute weekendscholen en abjecte haatpredikers als meest extreme uitwassen. 

Genormaliseerd antisemitisme 

‘Links’ maakt er graag een strijdpunt van dat we zaken die, in hun ogen, niet normaal zijn niet moeten normaliseren. Maar het antisemitisme waarvan de islam doortrokken is, is al zo grondig genormaliseerd door links, dat ze het niet meer kunnen of willen zien. Daar kun je dus ook helemaal niets over zeggen zonder door hen in een soort pavlovreflex voor racist en moslimhater te worden uitgescholden.  

Maar goed, we zijn het dus eens dat moslims geen drager zijn van een gen voor antisemitisme. Volgens de woke biologie kun je helemaal niks in je DNA hebben dat enig mentaal of gedragsverschil zou veroorzaken tussen groepen, want dan heb je het ineens over ‘ras’ bij mensen, wat net zo’n groot taboe is als ‘omvolking’. Afgezien van triviale uiterlijkheden als kroeshaar of ‘een kleurtje’ zijn we allemaal dezelfde Mensen.  

De grote voorvechters van diversiteit hebben dus als dogma dat er geen diversiteit tussen groepen mensen kan bestaan. Afgezien van die triviale uiterlijkheden zouden IJslanders niet te onderscheiden zijn van Vuurlanders.  

In de medische wetenschap is dat dogma allang weerlegd; bij medische trials moet je gewoon rekening houden met het ras (pardon: etnische herkomst) van de proefpersonen, anders gooi je belangrijke informatie weg. Het is ook een basisprincipe van de evolutie, dat populaties van één diersoort die heel lang van elkaar gescheiden blijven, genetisch van elkaar afdrijven.  

Tot aan de twintigste eeuw heeft zeker duizend generaties lang (vrijwel) geen enkele Vuurlander kinderen gekregen met een IJslander, en aangezien er talloze verschillen zijn in de natuurlijke omstandigheden tussen IJsland en Vuurland, zal de natuurlijke selectie zijn werk gedaan hebben. Dat geldt natuurlijk ook voor Ghanezen en Vietnamezen, of Japanners en Eskimo’s. 

Seksuele selectie 

Zelfs culturele verschillen tussen populaties leiden onder gelijke omstandigheden tot dit genetisch uit elkaar drijven van groepen. Dit gebeurt via seksuele selectie: wie relatief veel kinderen krijgt die zichzelf ook weer succesvol voortplanten, wordt mede bepaald door culturele normen en de grillen van de geschiedenis.  

Lang geleden was voortplanting veel minder genivelleerd dan nu: machtige families kregen meer kinderen, met een grotere overlevingskans, dan families aan de onderkant van de samenleving. Volgens een serieuze schatting heeft 8 procent van de mannelijke inwoners van het voormalige Mongoolse rijk hun Y-chromosoom geërfd van Dzjengis Khan of een van zijn naaste  familieleden.   

Stel, Dzjengis Khan was genetisch bepaald een zeer onafhankelijk, daadkrachtig type (geen al te gewaagde aanname), dan zijn de genencombinaties die daarvoor verantwoordelijk zijn, wijd verspreid geraakt in het door zijn strijders veroverde gebied. Zo wordt cultuur in een paar eeuwen tijd natuur.  

Het idee dat etnische herkomst samenhangt met bepaalde karaktertrekken is in het dagelijks leven gemeengoed. Op de sportscholen in Leiden en Rotterdam waar ik kickboksen getraind heb, kwamen ‘natuurlijk’ ook heel wat Marokkanen trainen. Je kunt het verschil in trainingsattitude, vergeleken met de meeste blanke autochtonen, daar aan den lijve ondervinden. Ze trainen zeker niet per se onsportief, maar wel altijd fel en fanatiek, soms onbesuisd en voor niemand bang.  

Ik zou bijna zeggen dat kickboksen bij Marokkanen in het DNA zit.  

Nederlandse Marokkanen komen van origine veelal uit het Rifgebergte, een relatief onherbergzaam gebied waar de overheid en fraaie rechtsprincipes, in ieder geval historisch, geen enkele garantie op een prettig leven boden. Als de eeuwenoude cultuur in het Rifgebergte er dan voor zorgt dat zulke ‘woeste’ types meer nakomelingen krijgen dan vredelievende bangeriken, dan kan het heel goed dat die cultuur inmiddels natuur geworden is.  

Slechts één toelaatbare verklaring 

Cultuur die in het DNA is gaan zitten, is mogelijk de verklaring voor het onmiskenbare feit, dat geëmigreerde Aziatische minderheden het overal ter wereld maatschappelijk heel goed doen, vaak zelfs beter dan de autochtone meerderheid. Daarentegen komen minderheden met herkomst uit Afrika ten zuiden van de Sahara overal aan de onderkant van de maatschappij terecht. Let wel: dit gaat over groepsverschillen, wat geenszins uitsluit dat individuen zich hieraan onttrekken, want er is ook binnen groepen veel variatie.  

Voor woke diversiteitsontkenners is ‘Discriminatie!’ de enige toelaatbare verklaring voor deze groepsverschillen. Alsof  Aziatische minderheden niet gediscrimineerd werden. Maar dat Aziaten millennia lang geleefd hebben in een cultuur waar sociaal gedrag, gehoorzaamheid, hard studeren en hard werken centraal staan, mag daar niks mee te maken hebben. Elke groep, van elk ras (pardon: etnische herkomst) is per woke dogma genetisch exact even geschikt om mee te draaien in de moderne maatschappij.  

De voor woke onaanvaardbare consequentie van ‘het zit in het DNA’ zou namelijk zijn dat het veelal geen zin heeft – plat gezegd: verspilde moeite is –  om te streven naar emancipatie en gelijke representatie van etnische groepen. Alles wat een inclusieve maatschappij kan en mag doen, is individuen zoveel mogelijk een eerlijke kans geven om de eigen kwaliteiten te benutten.  

Gek genoeg zit er één ding toch wel in het DNA van sommige etnische groepen, althans, dat zou woke links moeten concluderen als ze consequent waren, maar daar blijven ze wijselijk vaag over. Dat ene ding is het blijkbaar volstrekt unieke trauma van de slavernij. De schade die van origine Afrikanen hebben opgelopen door de transatlantische slavenhandel en hun leven op de plantages in onder meer Suriname, zou vijf generaties na de afschaffing van de slavernij nog steeds ‘doorwerken bij de nazaten’.  

Slavernij in het DNA? 

Hoe dan, als dat niet in het DNA van die ‘nazaten’ is gaan zitten? Wie voelt nog steeds de pijn van de slavernij, anders dan omdat je daar over hebt gehoord van anderen? Welke nazaat voelt aan zijn of haar eigen theewater dat je voorouders meer dan anderhalve eeuw geleden heel ongelukkig waren op die plantage in Suriname? 

Maar voor die mysterieuze ‘doorwerking’ van generatie op generatie worden nu wel herstelbetalingen geëist, uit te betalen op basis van ras (pardon, etnische herkomst). Laat woke links dan ook hardop verklaren dat slavernij bij Surinamers en Antillianen in het DNA zit. We pakken de popcorn erbij en kijken hoe dat afloopt.    

Wetenschapsjournalist Arnout Jaspers is auteur van De stikstoffuik (2023) en De Klimaatoptimist (2024), over energietransitie in Nederland. De boeken zijn HIER en HIER te bestellen. Informatie voor media en boekhandel: info@blauwburgwal.nl.   

Wynia’s Week verschijnt nu drie keer per week – ook in 2025 weer 156 keer, plus tientallen video’s en podcasts! De groei en bloei van Wynia’s Week is te danken aan de donateurs. Doet u al mee? Doneren kan op verschillende manieren. Kijk HIER. Hartelijk dank!