Er zijn volkeren die kankeren en klagen

Er zijn volkeren die kankeren en klagen,
maar die er nimmer in lijken te slagen
in hun land van God en gebod
iets te wijzigen in hun lot.

Er zijn volkeren die zich laten temmen.
Eens in de vier jaar mogen ze gaan stemmen.
Dat noemt men dan democratie.
Maar eigenlijk is het dat nie.
Het zijn anderen die het beleid bepalen.
Het is het volk dat met regelmaat loopt te balen.
Waar niet het volk beslist wie mag regeren,
daar rest het demos enkel demonstreren.

Er is een land met duin en dijken,
vanuit de zee goed te bereiken,
waar men politieke partijen
in aantal steeds maar uit ziet dijen.
Die maken in dat land de wetten.
Je moet er maar eens goed op letten
hoe ze in dure zalen praten
als waren het echte democraten.

Er is een land met spitse bergen.
Qua omvang hoort het tot de dwergen.
Het volk heeft niet zoveel houwitsers.
Maar die fiere, slimme Zwitsers
maken zelf hun eigen wetten
en weten zich zo tegen staatsmacht te verzetten.
Referenda is de leuze.
Meer dan een eeuw is dat hun keuze.

Het volk is daar niet een losgeslagen bende,
zoals ons volk wel werd gezien onder Balkenende.
Toen tegen de Europese Grondwet werd gestemd,
stond de regering in haar hemd.
Het volk werd geknecht, compleet genegeerd.
Door de elite werd stug doorgeregeerd.
Zo van: “Wij zijn de baas. Het zijn onze zaken.
Met de wil van het volk hebben wij niets te maken.”

Dit knechtingsproces kan men gekscherend typeren als een evolutie.
Bij volkeren als deze komt het immers zelden tot een revolutie.